به عنوان کسی که ۴-۵ ساله مشاوره و تراپی میرم و تا حدی میتونم روانشناس خوب و بد رو از هم تشخیص بدم، به یک نتیجه کلی رسیدم. نشستم همه روانشناس هایی که رفتم و برام خوب بودن و کسایی که بد بودن رو بررسی کردم تا شاید به یک ویژگی مشترک برسم. و دیدم که بله، یه راه افتراق هست.

اگر هدفتون روان‌درمانیه و نه گرفتن مشاوره و راهکار دم دستی، سراغ یک روانشناس بالینی برید. مخصوصا کسی که به اندازه کافی علوم اعصاب خونده و بلده. من اگه بخوام کسی رو به عنوان روانشناس انتخاب کنم، میرم سراغ کسی که لیسانسش حتما روانشناسی بالینی بوده باشه و برای phd هم رشته هایی مرتبط با علوم اعصاب خونده. یا دکتری‌ش رو هم در همون روانشناسی بالینی گرفته. چون عده ای هستند که لیسانس و ارشد تو رشته های دیگه ای مثل مشاوره دارند و برای دکتری وارد روانشناسی بالینی میشن.

همونطور که میدونید پایه‌گذاران روانشناسی مدرن، نورولوژیست بودند (پزشکی که متخصص مغز و اعصابه) و اصلا این علم آمیخته با نورولوژیه و جدا از هم نیستند. با این حساب به نظرم یکی از بزرگترین شوخی هایی که داره انجام میشه، دادن مجوز مطب و درمانگری به افرادیه که تو رشته هایی مثل مشاوره، روانشناسی عمومی، روانشناسی شخصیت و ... تحصیل کردند و به اندازه کافی علم اعصاب ندارند. بدترین به اصطلاح روانشناس‌هایی که باهاشون جلسه تراپی داشتم، افرادی بودند که روانشناسی بالینی نخونده بودند. اینا درکی از مشکل تو نداشتن. شاید راهکاری که میدادن، لزوما راهکار بدی نبود. ولی نمیدونستن و نمیتونستن توضیح بدن که چرا باید این کاری که میگن رو انجام بدم. شما فکر کن من افسردگی داشتم و هیچ کدوم از این افرادی که phd مشاوره داشتند تشخیص ندادند و مدام بهم انگ زدند. فکر کن من ocd داشتم که یه مشکلیه که در اکثر مواقع بدون دارو رفع نمیشه، و اینا تشخیص ندادن و صرفا به ارائه راهکارهای شخمی خودشون بسنده کردند. یادم نمیره اولین روانشناسی که مشکلم رو تشخیص داد، یه نامه ارجاع همون روز برام نوشت و فرستاد منو پیش روانپزشک ( فوق لیسانس روانشناسی بالینی داشت).

تو اپلیکیشن هایی مثل مشورپ و اسنپ داکتر هم مثل نقل و نبات از این phd های مشاوره و روانشناسی عمومی و ... ریخته. اینا برای مشاوره گرفتن برای یه مشکل رایج، بد نیستن. شایدم خوب باشن. ولی بدونید که اینا درمانگر نیستند! اگه اختلالی داشته باشید، اینا اکثر مواقع تشخیص نخواهند داد.