پرسیدم: به "زخم چشم" اعتقاد داری؟

جواب داد: نه! ما آدم ها، خیلی دوست داریم اتفاقات تحت کنترل ما باشد و اگر خودمان نتوانستیم، یک عامل بیرونی پیدا میکنیم که اتفاقات را به آن چیز نسبت بدهیم. اینگونه ذهنمان آرام می شود که حداقل نظمی بر جهان حاکم است. 

ادامه داد: جهان اهمیت نمیدهد که ما چه کسی هستیم. ما در جهان همانقدر بی اهمیت هستیم که انگار تو سرت را میخارانی و یک لایه سلول شاخی میریزد! بدون اینکه قصد و نیتی پشتش باشد; بدون آنکه آن لایه انتخاب شده شده باشد ... 

با خودم فکر کردم: ولی واقعا این پیدا کردن "علت" برای اتفاقات، خیلی آرامش بخش است. به اتفاقات زندگی معنا میدهد! اینکه بدانی، فلان کار نتیجه چشم زخم یا عقوبت بهمان کار است، تو را از فکر اینکه چقدر تنها و موجود رندومی هستی که حتی به دنیا آمدنش هم نتیجه احتمالات بوده، نجات می دهد.