ریزوریوس

سلام

بد نبود. هنوز نمرات نیومده

سلام.

12 خوابیدم دوباره:))))

منتها یه یه ساعتی داشتم غلت میزدم تا خوابم بره:دی

دلیل این حال به حال شدنو منم نمیدونم ولی بیشتر اوقات این حال به سمت ناراحتی و پوچی هست:( . احتمالا همزادم  از اوناس که خیلی شکست عشقی میخوره که من خیلی وقتا بدون اینکه عاشق بشم احساس شکست عشقی میکنم:))

من ترم اول حالم خیلی بد بود ... خیلی ... نمره برام مهم نبود ولی نمیدونستم هدفم از درس خوندن چیه و از رشتم چی میخوام. نه اینکه الان بدونم چی میخواما ولی اون موقع خیلی بیشتر نمیدونستم:) . دیدن بچه هایی که خیلی راحت با هم دوست میشدن (با دخترا هم نمیتونستم دوست بشم) و اکیپ میزدن هم بیشتر منو تو خودم فرو میبرد. دو ماه از شروع ترم اول نگذشته بود که دو تا از دخترپسرای کلاسمون با هم تولد گرفتن و من فکر میکردم چون پسره نمایندس و دختره هم دختر اجتماعیه تو بریدن کیک و ... به هم کمک میکنند. نگو قرار مدار ازدواجم گذاشته بودن و این من بودم که هیچ تعریفی از رابطه دوست دختر دوست پسری تو ذهنم نبود و تنها چیزی که از ارتباط دو تا همکلاسی دختر و پسر به ذهنم نمیرسید رابطه ی bf و gf ی بود! . این دو تا ترم سه با هم ازدواج کردن:)) و من تازه داشتم با یه سری مفاهیم آشنا میشدم. تو سلف میرفتم پیش بچه ها مینشستم و فقط به حرفاشون گوش میدادم و چیزی نداشتم که اضافه کنم به حرفاشون یا تو بحث ها شرکت کنم. میخندیدن ولی نمیدونستم به چی میخندن. همینجوری نگاشون میکردم. ترم دو گشتم و آدمایی رو پیدا کردم که حرفای مشترک داشتیم. اما تعدادشون خیلی کم بود. یکی دو نفر شاید. متعلق به هیچ جمع و اکیپی نبودم ... ترم یک و دو بیشتر شنونده بودم تا گوینده. به حرفای بقیه گوش میدادم و به رفتارشون دقت میکردم تا دفعه بعدی که رفتم تو جمعشون، حرف برای گفتن داشته باشم. اینطوری تونستم خودمو به چند نفر نزدیک کنم اما خب خودم نبودم و از طرفی بچه ها ترم اول دیگه مشخص کرده بودند هر کدوم متعلق به چه دسته ای هستند و دوستای خودشون رو داشتند. هرازگاهی با هر کی که تنها بود معاشرت میکردم و کم کم ارتباطم با بچه ها بهتر شد. اما باز هم نتونستم تو دسته ای جا بگیرم:)))

هنوزم که هنوزه این تنهایی رو حس میکنم تو دانشگاه. نشون به اون نشون که گروه فیزیوپات ندارم هنوز. یه گروه بهم پیشنهاد داده بود که اونم من رد کردم (به خاطر تنها دوستم در آن دوران. که اونم انگار نه انگار! فقط به فکر منافع خودش بود و رفت با یه عده دیگه رفیق بشه. الانم برگشته دوباره. اما دیگه هیچ وقت این دوستی، دوستی سابق نمیشه)

نمیدونم اینا رو چرا نوشتم. شاید چون دو ساعت بود که با دوستم داشتیم در این مورد حرف میزدیم. گفتم دوستم. فعلا این تنها دوستیه که دارم. امشب پیام داد و بهم گفت ترم ۵ هم اومد و ما گروه فیزیوپات نداریم! و احتمالا هم کسی نمیخواد که تو گروهش باشیم. من نه معدلم الفه که شاخ باشم ، نه ننه بابام هیئت علمیه که احتمال بدن بودنم به دردشون میخوره تو گروه یا نه. نه دافم که مثلا یه عده پسرا بخوان باهاشون تو گروه باشم و نه به اکیپ خاصی متعلقم. 

شاید چهار سال بعد اگه این حرفا رو دیدم، خندم بگیره برای دغدغه‌های این روزهام. اما چیزی که هست اینه که ۴ ترم گذشته و من همون دختر بی حاشیه ی ردیف اول نشین ترم اولم ... اما طی این ۴ ترم شبیه بقیه نشدم. در عوض بیشتر خودم شدم:). خودمو خیلیا دوس ندارن و جذابیتی برای بقیه نداره. دروغم نمیخوام بگم که برام اهمیتی نداره‌. اما رفته رفته اهمیتش داره برام کمتر میشه. 

راجع به مرگ ... امشب پیج بنیامین بهادری رو دیدم و اینکه هنوز به یاد نسیمه و کلی گریه کردم. مرگ چیز عجیبیه. یهو همه چیز نابود میشه. یهو دیگه نیستی پیش عزیزانت ... و ممکنه فراموش بشی ... برای همیشه.

پ.ن ۳ : ممنونم از دعاتون. 

ساعت ۳:۳۲ 

(امروز کلا با دوستم و پشتیبان سابق قلم چیم داشتیم درباره آنچه که من از ترم اول انجام دادم و باعث شده الان تو این نقطه باشم حرف میزدیم. برای همین دلم خیلی پر بود از ترم اول)

موفق باشید

این روزا تو دوران تحصیل طبیعیه. خیلیامون تو مراحلی به این حجم از ناامیدی و درماندگی و حتی بیشتر از اون هم رسیدیم و خداروشکر گذشته. 

باز هر مشکلی چیزی بود تلگرام پیام بده بهم.

موفق باشی 

خیلی طول نکشید لامصب 

:))))